ՄԵԾԵՐԸ ՉԱՐԵՆՑԻ ՄԱՍԻՆ
Նա մեր մեծագույն բանաստեղծն է, մեծ է նրա ազդեցությունը մեր գրականության վրա, մեր երիտասարդության վրա:
Ակսել Բակունց
Այսօր հատկապես, առայժմ գոնե, Եղիշե Չարենցն է միակ իսկական պոետը կովկասա-հայ իրականության մեջ…
Վահան Տերյան
Հայաստանի երիտասարդ բանաստեղծներից մեկը հանկարծակի բռնկումով մի սքանչելի բան է ասել՝ «Ես իմ անուշ Հայաստանի արևահամ բառն եմ սիրում…»: Դարերի իմաստությունը, խորքն ու տարողությունն է ամփոփված այդ բառի մեջ: Արևահամ…: Ասացեք, խնդրեմ, կա՞ ճիշտ այդ բառի թարգմանությունը եղող մի բառ ուրիշ ազգերի լեզուների մեջ: Ո՛չ: Արևահամ բառը ուրիշ լեզվով իմաստ չունի, սակայն հայերենով ունի: Մեր մշակույթի մեջ արևը տարբեր է: Մեր բառերն արևահամ են մեր ժողովրդի բերանում, արևը հոտ էլ ունի: Երբ հայ տանտիկինը հագուստներ է փռում չորացնելու, ասում է՝ արևի հոտ ունի:
Ավետիս Ահարոնյան
Հանճարեղ մարդիկ, որպես կանոն, ոգեշնչված դեմք չեն ունենում: Ես նրան բավականին շատ եմ հանդիպել և ամեն անգամ վիճել: Մենք համարյա ոչ մի բանում չէինք համաձայնում, տարբեր էինք գնահատում հայ արվեստի միևնույն երևույթները և տարբեր ձևով հասկանում հայ ժողովրդի պատմական տիպը: Իմ կյանքի ութսունամյա հասակում, եթե հնարավոր լիներ կյանքից ետ վերադարձնել մի քանի տասնյակ տարիներ, կցանկանայի նորից խոսքի բռնվել Չարենցի հետ և ասել, որ ճշմարիտը Չարենցն էր: Ասել նրան շատ բան, որ չհասցրեցի ասել այն ժամանակ…
Մարիետա Շահինյան
Չարենցը մեծ հանճարների մեջ ամենազարմանալին համարում է «ներքին երկաթյա կոնտրոլը», «հոգևոր նժարի» գործոնը, «որպեսզի ոչ թե նյութը տիրապետի հեղինակին, այլ՝ հեղինակը նյութին, - սակայն այնպես, - որ չկորչի և ոչ մի կարևոր ճյուղք, անգամ ոստ, անգամ ոստիկ»: Այս երևույթը տեղի է ունենում բուռն լարման ու շիկացման գերագույն էքստազի պահին, երբ բանաստեղծը երկնում է գեղարվեստական հրաշքը: «Ես իմ անուշ Հայաստանի…»-ն արտասովոր կենտրոնացման, ներքին երկաթե կոնտրոլի ծնունդն է, որի ամբողջացման մեջ բացառիկ դեր է խաղացել հոգևոր նժարը:
Հրանտ Թամրազյան
Ընթացքի, մաքառումի, ճանապարհի այս գիրքը՝ այս «Գիրք ճանապարհին», իմացության լույսի այս հեղեղը մեր անբառ արոտների վրա, հանրության զանգվածից մեզ դեմքի և անունի բերող այս արարիչ հայացքը՝ որ յուրաքանչյուրիս մեջ իրեն է տեսնում և իր մեջ յուրաքանչյուրիս, լուռ հպատակության ճամբարներից մեզ դուրս քշող այս սուր ու չար ճիչը, գամփռի հավատարիմ այս աղիողորմը մարդու հայրենիքի մեր ծանր կապանքի առաջ, բռնության քարից մարդու մեր պատկերը կորզող այս երդվյալ ջանքը, անասունից զատվելու, քարից թոթափվելու, թոթափումի մեր զորությունը եղավ և բացարձակեց նաև մեր իսկ անթոթափելի թշնամանքը թոթափումի մեր զորության հանդեպ. գիրքը խարույկի տրվեց: