Եվ ես տեսնում եմ, որ այնպիսի վարպետներ, ինչպիսիք են մեր միջնադարյան աշխարհիկ բանաստեղծները՝ «այդ հանճարեղ ճորտերը», չի կարելի գտնել ուրիշ մի գրականության մեջ, իհարկե, ոչ թե նրանց հանճարեղության, այլ գույների ու երանգների, ձևի ու նյութի մշակման ինքնատիպության իմաստով։

Յուրաքանչյուր բանաստեղծություն - ինքնին արդեն արհեստական է, այսինքն մի համակարգում, որ մարդը բնության օրենքներին հակառակ, ԻՆՔՆ է մտցնում կյանքի մեջ:- Բնության ադեկվատ կարգը - ՊՐՈԶԱՆ է, բանաստեղծությունը- մի՛շտ հնարովի է, միշտ- սուբյեկտիվ...

«Մարդկություն» կոչվող կոլեկտիվի մեջ «տրագեդիա», «ողբերգություն» հասկացողությունը կարող է իմաստ ունենալ այնքա՛ն ժամանակ, որքան ժամանակ որ մարդիկ կդիտեն կյանքը անձնական, մի անկրկնելի անհատի տեսանկյունից: -ԱՅՍԻՆՉԻ, տվյալ մարդու մահը ա՛յն պատճառով է ինձ համար ողբերգություն, որովհետև նա ԻՆՁ համար անկրկնելի է: Իսկ եթե այդ ամենի վրա նայես կողմնակի աչքով.- «Ի՜նձ ինչ, որ քո հարազատը մահացել է...» - այստեղ վերջանում է «տրագեդիան» և սկսվում է մարդկային կյանքի օրացույցը. «Երեկ- դու, այսօր- ես, վաղը- նա...»:

Կա Մեծարենց, կա Տերյան, — և բազում ուրիշ պոետներ կան, Բայց — Թումանյա՛նն է անհաս Արարատը մեր նոր քերթության։